Ara Sokaklar tehlikeli olabilir..

Gece saat 11-12 civarı sokaklarda başıboş bir şekilde gezinirken, farkında olmadan geniş ama karanlık bir sokağa girdin. Bunu yeni yeni farkediyorsun. İnsan sayısı gittikçe azalıyor. Ancak ilerlemeye halen devam ediyorsun. Artık bir insan bile göremiyorsun. Etrafında terkedilmiş, kırık dökük evler görüyorsun. Sokak lambalarından hiçbiri yanmıyor. Yolun sonunu göremiyorsun ki önünü zor görüyorsun. Sağındaki küçük eski evin içinden tıkırtılar duymaya başlıyorsun. Yavaş bir şekilde eve doğru yürümeye başlıyorsun.

Benim gibi bir adam...Hayır hayır...Deli değil...O virajı çoktan açmış birisi.Fakat normal insanlara göre kaçıktan başka bir şey değil.İşleri olduklarında bir ilahmışsın gibi sana koşabilirler.Fakat işleri bittiğinde bir Kaçıktan başka bir şey olmazsın.Duygularımı kimse anlayamaz.Çünkü benim gibi kimse düşünemez.Belki de normal insanlar gerçekten düşünemiyorlardır.Fakat ben normal bir insan değildim...Ben Kaos'un ajanıydım.Kaos yaratmak çok basitti.Kaosun çanlarını duyurmakta.Bunlar için çok fazla para veya güç gerekmiyordu.Biraz benzin ve patlayıcıyla yapılabilecek şeyler...Hayallerin bile ötesinde olabilirdi.Bu yüzden ben para delisi değildim.Yada güç...Yada silah.Ben sadece Gülmek istiyorum ve babamın bana bahşettiği şeyin değerini görebiliyorum. Artık her zaman gülümsüyordum.İnandığım tek bir şey vardı."Seni öldürmeyen şey...Seni tuhaflaştırır." Kuralım yoktu.Gerçekten yaşamak istiyorsan kuralsız olman gerekirdi.Kaybedicek bir şeyim yoktu.Belki de beni ben yapan şeylerdi bunlar.Beni hapsettikleri ve yüzlerce ilaç içirdikleri yerden kaçalı bir ay olmuştu belki de.Yine de ne gidebilecek yerim vardı.Nede bu değişen dünyada eğlenilebilecek bir yer vardı.Eğlenme istiyordum ve insanlardan pek hoşlanmıyordum.Bu yüzden iğneleyici gözlerin arasından gülerek geçmek benim için bir tutkuydu.Bana bakanları korkutmak ise ayrı bir tat.O kadar yürümüştüm ki artık insanlıktan uzak bir yere gelmiştim.Yıkık dökük binalarla dolu bir mekan.Belki de kalmak için uygun bir ortam olabilirdi bu yerlerden birisi.Belki de eğlenebileceğim yerlerden birisi olabilirdi bu yerlerden biri.İlerlemeye devam ederken bir kaç ses duymuştum belki de yine o garip seslerdendi.Belki de eğlencenin başlangıç sesiydi.Yavaş yavaş ayaklarım o yöne doğru yönelmişti.Belindeki silahını çoktan çıkarmıştı bile.Aslında silahları sevmiyordu.Çünkü küçük tatların zevkine varamıyordu.Bu yüzden bıçak alması gerektiğini düşünürken eve doğru yürüdü.Silahı ile kapıya 3-5 kurşu saydırdıktan sonra tekme atarak girerek.
-"Ve bu gecenin eğlencesi işte karşınızda..." diye bağırdı...

Eski evden içeri girdiğinde konuşman bittiği zaman sesin kesildiğini farkediyorsun. Evin içi dışarısı kadar karanlık. Çünkü çatısı yerle bir olmuş. Etrafa göz gezdirmeye başlıyorsun. Ancak hiçbirşeye rastlamıyorsun. Evin heryerini dolaşmaya başladığında yepyeni bir kapı görüyorsun. Kapıyı açıp yavaşça içeriye giriyorsun. İçeriyi girdiğinde gördüğün şey bir çocuk odası. Herşey rengarenk ve yeni sayılır. Yatağın içinde 14-15 yaşlarında gösteren bir kız çocuk uyuyor.

"Hey...Selam...Eheeee...Kimse yok mu ?..."

Bağışırlarımın sonu hüsran olmuştu kimse yok diye çok hüzünlenmiştim ve bir anda sinirim deli gibi artmıştı.Sonuçsuz kalan şeylerden nefret ederdim.Buda benim sinirlerimi bozardı. Bir umut belki eğlenceli bir şeyler çıkar diye dolaşmaya devam ediyordum.Gördüğüm yep yeni kapı ile heyecanım yeniden tavan yapmıştı.Kapıya tüm eğlenme heyecanım ile atlayarak açmam ile hüsranlarımın sonucunu alıyordum.Bir çocuk odası vardı ve karşımda. Gülüşlerimin tavan etmesi ile yavaş yavaş ileri ilerlemem bir olmuştu.Her şey ve her yer rengarenkdi.Buda benim küçüklüğümü hatırlatmıştı. Yatağın içinde yatan 14-15 yaşındaki çocuk bana küçüklüğümü hatırlatmıştı...ve... KÜÇÜKLÜĞÜMDEN NEFRET EDERDİM...Bu yüzden sinirlerimin biraz daha bozulması geç olmamıştı.Bu yüzden silahımı kaldırarak yatağa silahımda geri kalan bütün kurşunlarımı boşaltacaktım.

Tam silahını çocuğa doğrulttuğun anda kafana başka bir silah dayandığını farkediyorsun. Yavaşça kafanı çevirdiğinde 1.75 boylarında, 16-17 yaşlarında gösteren bir erkek çocuk görüyorsun. Çocuk sana kızgın ve neredeyse öldürmeye hazır bir biçimde bakıyor. Bu sırada uyuyan küçük kızın uyandığını farkediyorsun. Kız korkmuş bir şekilde silaha bakıyor. "Kardeşim, sen uyumana devam et. Kendini fazla yormamalısın. Abin mahallemizden kötü düşmanları kovucak merak etme." diye sesleniyor kıza çocuk.

Tüm öfkem ve nefretimi kesen bir silah olmuştu bir anda.Çünkü işleri kat kat daha eğlenceli yapmıştı.Bir anda gülmeye başlamam bir olmuştu.Gülümseyerek sap sarı dişlerimle kafamı yana çevirmem bir olmuştu.Benden 5-10 santim kısa bi bebe vardı karşımda.Belki de gerçek anarşiyle hiç karşılaşmamış bir bebe.Bana hiç durmadan yaramı almadan önceki halimi hatırlatıyor duruyordum.Gülümseyerek dönüşümün ardından ;
-"Selam..." dedikten sonra silahı tutan elimi bir anda çevirip bir adım çocuğa yaklaşarak çocuğun kolunu silah tuttuğum kol ile kitleyecektim.Elim ile dirseğinin olduğu yerin iç tarafından bastırarak kolunu kıvırmış olacaktım.Ardından çocuğun suratına hiç duraksamadan yumruklamaya başlayacaktım.Kolunu koluma kitlediğim için yere düşmemesi için kendime doğru çekerken suratını yumruklamaya devam edecektim.

Tam çocuğun elini kilitlediğin anda odanın kapısından bir adam giriyor. Yüzünü o tarafa doğru çevirdiğinde eski ve yırtık takım elbise giyen, saça sakala karışmış esmer bir adam görüyorsun. Ellerinde 4'er tane bulut aleviyle kaplanmış uzun iğne görüyorsun. Savaşa hazır bir şekilde bekliyor. Sana sakin bir şekilde sesleniyor. "Lütfen o çocuğu bırak, o sadece küçük kardeşini korumak istemişti." Ancak yine de elindeki iğnelerini hazır bir şekilde beklettiği gözden kaçmıyor.